° 23 februari 1937 Moerzeke


Eugeen De Keyser kreeg bij zijn communie een koersfiets en de wagen was aan het rollen. In 1953 reed hij zijn eerste koers in Baasrode bij de onderbeginnelingen. Hij behaalde zijn eerste overwinning dat jaar in Bornem. Hij zou er nog tien zeges bijdoen en reed 22 keer in de eerste vijf.
In 1954 werd hij junior en behaalde 13 zeges.
In 1955 werd hij liefhebber, maar behaalde geen overwinning, wel verschillende ereplaatsen. In het Sportpaleis in Gent deed hij toen een zware val, die aan de basis zou liggen van zijn korte carrière. Tijdens zijn tweede jaar als liefhebber behaalde hij in 1956 vijf overwinningen, naast een reeks ereplaatsen.
Tijdens zijn vijftien maanden legerdienst in 1957-58 won hij één wedstrijd en enkele ereplaatsen.
Op 18 augustus 1958 stapte hij over naar de onafhankelijken, die toen met de beroepsrenners mochten meerijden als er die dag geen koers voor onafhankelijken was. Hij behaalde daar verschillende ereplaatsen en werd aangeduid om de Ronde Van Duitsland mee te rijden. In die Ronde veroverde hij een 18de plaats in de eindstand. Daarna mocht hij ook nog naar de Ronde van het eiland Mann.
Na opnieuw een aantal ereplaatsen, won Eugeen in 1959 de Grote Prijs Michel Van Aerde in Zonnegem en stapte op 11 september over naar de beroepsrenners, bij Eura-Drinks-Libertas-Vredestein. In Gent-Wetteren, de Ronde van Vlaanderen voor B-renners, eindigde hij vierde. In Parijs-Roubaix was hij 41ste. In zowel de Waalse Pijl als in Luik-Bastenaken-Luik, werkte hij voor de ploeg en bracht zijn kopman vanuit een verloren positie naar voren.
Door zijn kwetsuur opgelopen in 1955 kon Eugeen niet meer behoorlijk op het zadel zitten, de pijn werd steeds erger en uiteindelijk stopte hij met wielrennen in 1960.
Ook zijn zoon, Oscar, geboren op 18 december 1958, probeerde het eveneens als wielrenner, niet onverdienstelijk. Zijn carrière in de jeugdreeksen liep van 1974 tot 1980, waarbij hij tevens op de piste actief was.

° 8 augustus 1947 Baasrode

Eddy Peelman studeerde af als metaalbewerker en begon zijn sportcarrière als voetballer. Maar al vlug kwam de liefde voor de koersfiets. Hij was een prachtatleet, maar ook een pallieter. Hij had veel talent en het winnen van koersen ging vrij gemakkelijk. Uit zijn capaciteiten puurde hij wel het volle pond.
Dankzij zijn machtige spurt behaalde hij geregeld overwinningen in de jeugdcategorieën en stond toen dicht bij Jempi Monseré en Roger De Vlaeminck, zijn goede kameraden.
In 1966 startte hij als liefhebber in Brussel-Opwijk. Het werd meteen zijn eerste grote zege. In totaal won hij 49 koersen als liefhebber.
Op 28 augustus 1968 stapte hij in de trui van Mercier-BP over naar de profs. Daar bleef hij regelmatig zijn koersen winnen en klopte geregeld alle grote sprinters van die tijd. In Spanje kon hij altijd iets meer. Hij nam vijfmaal deel aan de Vuelta (1970-1971-1973-1974-1975) en won er negen ritten. Aan de Ronde van Frankrijk nam hij driemaal deel (1970-1971-1975), maar de bergritten waren er voor de atletisch zwaargebouwde Peelman te veel aan. Ritwinst zat er niet in.
In de klassiekers ging hij meestal van start als helper. Parijs-Roubaix was een koers die hem wel lag. In 1972 werd hij er 8ste en in 1974 19de. In het kampioensvhap van België in Bornem (1972) reed hij een van zijn allerbeste wedstrijden. Eddy bevond zich in de voorlaatste ronde nog in het kopgroepje favorieten en had geen duw teveel gegeven. Een domme bandbreuk stak toen stokken in de wielen en hij moest zich uiteindelijk tevreden stellen met een 19de plaats.
Ook in de winter bleef Eddy Peelman actief. Pistemeetings en zesdaagsen waren hem niet vreemd.
Eind 1978 hing hij de fiets definitief aan de haak.