WEMBLEY ..25-11-1953    

ENGELAND-HONGARIJE 3-6
'Wembley Stadion' Londen,
Woensdag 25/11/1953 (105.000 toeschouwers)

Het Hongaarse Nationale Team, 'The Golden Team', verwierf legendarische bekendheid tussen 1950 en 1954 door vier jaar ongeslagen te blijven. In die periode werden 32 wedstrijden gespeeld, waarvan 28 gewonnen en 4 op een gelijkspel eindigden. Ze zouden hun briljante prestaties nog twee jaar voortzetten, zodat vanaf 4 juni 1950 tot februari 1956 Hongarije slechts één nederlaag leed: de finale van de Wereldbeker 1954. Tot aan de revolutie in november 1956 werden zij nog slechts driemaal verslagen, waaronder éénmaal tegen België, en hadden ondertussen opnieuw een reeks van 18 ongeslagen wedstrijden neergezet. En bekijkt men de periode van 8 mei 1949 tot 14 oktober 1956, dan komt men aan 70 wedstrijden, waarvan 54 gewonnen, 11 gelijke spelen en slechts vijf (!) nederlagen. Van een formidabele reeks gesproken...

	De Hongaarse postzegel, met opdruk, uitgegeven ter ere van de overwinning.	Eremetaal ter herdenking van de gebeurtenis.

Het Hongaarse elftal... van links naar rechts: Puskás, Grosics, Lóránt, Hidegkuti, Lantos, Zakariás, Czibor, Bozsik, Budai en Kocsis. (Foto Aréna 2OOO)	...en het Engelse Team. rechtstaand van links naar rechts: Ramsey, Wright, Merrick, Johnston, Dickinson en Eckersley zittend: Matthews, Taylor, Mortensen, Sewell en Robb. (Foto Aréna 2OOO)

De gladiatoren betreden de grasmat van Wembley. (Foto Aréna 2OOO)	Beide captains, Ferenc Puskás en Billy Wright, aan te toss. (Hongaars Sportmuseum)

De meest spectaculaire zege van de Hongaarse ploeg vond plaats op woensdag 25 november 1953, tegen Engeland in een match die de geschiedenis zou ingaan als 'de match van de eeuw'. De Engelsen, die daarvoor nog nooit op Wembley verloren tegen een ploeg van het vasteland, werden nu verslagen op eigen terrein. Het was ten andere 9 jaar geleden dat Engeland thuis nog een wedstrijd verloren had. Voor de Engelsen was het dan ook een dag van 'nationale rouw'. Dit vroeg om weerwraak en in mei 1954 reisde de Engelse ploeg af naar Budapest voor de terugmatch.De Hongaren zouden hen daar met 7-1 verpletteren.

De Hongaarse trainer Sebes Gusztáv	De Engelse coach Walter Winterbottom

Na de overwinning van het Hongaarse team in Helsinki tegen Zweden met 6-0, had Stanley Rous, de secretaris generaal van de Engelse Voetbalbond, tegen Sebes Gusztáv gezegd: "That game was quite simply fascinating, I invite your team to Wembley Stadium". Hij had er dus beter tweemaal over nagedacht de Hongaren uit te nodigen. Sebes, naast trainer ook vice-voorzitter van het Sportcomité, aanvaarde moedig deze uitdaging, terwijl hij nochtans de toestemming nodig had van de Communistische Partij, die de sport in een ijzeren greep hield. Maar alles kwam in orde, de match zou doorgaan.
Engeland was uiteraard groot favoriet voor deze match, zij waren immers in Wembley ongeslagen tegen een continentaal land en Hongarije was totaal onbekend in Engeland. De Engelse trainer Walter Winterbottom, stelde spelers op met wereldvermaardheid, zoals Stanley Matthews, Billy Wright en Stan Mortensen.

Het Hongaarse Golden Team (Hongaars Sportmuseum)

En reeds vóór de match bleek hun onderschatting uit wat Billy Wright naderhand vertelde: "Wanneer we het veld van Wembley opstapten, naast het bezoekende team, keek ik naar beneden en noteerde dat de Hongaren vreemde lichtgewicht schoenen aanhadden, zoals pantoffels uitgesneden onder de enkel. Ik zei tegen Stan Mortensen: Het is in orde Stan, zij hebben niet eens de gepaste uitrusting". Maar al vlug bleek dit een totaal verkeerde inschatting. De Hongaren waren helemaal niet onder de indruk van op Wembley te spelen en na slechts 50 seconden scoorde Hidegkuti reeds een eerste goal. De bezoekers brachten een totaal nieuwe visie van het voetbal naar Wembley. Hun 4-2-4 systeem, ontwikkeld door Bukovi Márton, de Hongaarse trainer van MTK Hungária FC, werd door trainer Sebes in de nationale ploeg ingevoerd en aangepast. Het systeem was er in de eerste plaats op gericht spelers zonder bal voortdurend in beweging te houden. Hongarije walste naar een 3-6 overwinning en de Engelsen dienden hun spelmethode volledig te herdenken. De nederlaag zou een blijvend effect hebben op al wie de match gezien had. En de eindstand flatteerde Engeland nog. Hongarije noteerde 35 doelpogingen, Engeland vijf. Volgens The Times werd Engeland achtergelaten als 'Strangers in a Strange World'. Eén van de velen tussen de toeschouwers was de jonge Sir Bobby Robson, die achteraf op BBC One verklaarde: “Wij zagen een spelwijze, een speelsysteem dat wij voordien nooit gezien hadden. Geen enkele speler betekende iets voor ons. Wij kenden Puskás Ferenc niet. Al deze fantastische spelers kwamen als van Mars, wat ons betrof. Zij kwamen naar het onverslagen Engeland en het zou een 3-0, 4-0 of 5-0 vernietiging worden van een klein landje, dat pas in het Europees voetbal opkwam. Zij noemden Puskás 'The Galloping Major' omdat hij bij het leger was (hij was toen nog geen majoor, dat kwam pas later). Hoe kon deze vent, een Hongaarse soldaat, ons ooit in Wembley komen verslaan? Maar de manier waarop zij speelden, hun briljante techniek en bedrevenheid, haalden onze WM-opstelling (3-2-2-3) helemaal onderuit in 90 minuten voetbal. Wij dachten hun team te kunnen vernietigen. Engeland en Wembley, dat waren de meesters, zij de leerlingen."
Het draaide absoluut de andere kant uit. Engeland was verplicht te aanvaarden dat een ander land beter voetbal kon brengen dan zijzelf. Zij zouden dan ook hun voetbal stilletjes aanpassen met wat zij onthouden hadden van de Hongaren.

Het Wembley stadion tijdens de wedstrijd. (Hongaars Sportmuseum)		Het soepele 4-2-4 systeem van de Hongaren.

Het gezicht van het voetbal zou zich ontwikkelen naar een 4-4-2 opstelling, thans toegepast door teams over de ganse wereld. In 1966 zou Engeland met dit systeem ten andere wereldkampioen worden.
Deze 4-4-2 concretiseert in feite het Hongaarse 4-2-4 systeem, dat reeds toen in de jaren '50 door hen soepel werd toegepast. Wanneer het nodig was dan vielen de centrale middenvelder en de linksmidden, in casu Lóránt en Zakariás, terug tussen de twee verdedigers, Buzánszky en Lantos. Anderzijds versterkten de buitenspelers, Budai en Czibor, dan het middenveld, naast Bozsik, terwijl midvoor Hidegkuti, die een zwervende spits was, graag vanuit het middenveld het spel verdeelde en kwistig Kocsis en Puskás, de twee vooruitgeschoven spitsen, met heerlijke passen kon lanceren. Het resultaat was een 4-4-2 systeem avant-la-lettre. En zoals Buzánszky later verklaarde, was het niet zo erg dat zij een doelpunt tegen kregen, zij maakten er dan eenvoudig eentje meer, zo simpel was dat.
Nooit was er zoveel talent aanwezig in één ploeg. Grosics, Bozsik, Hidegkuti, Kocsis en Puskás waren de steunpilaren van een droomelftal. En zij waren bovendien goed omringd. En het systeem was perfect.
In haar 'Night Special' van 25 november vermelde 'The Evening News' uit Londen op haar eerste bladzijde: "MICSODA CSAPAS (If you prefer it, England trounced). Oh, what a shock! England, the old masters, were beaten at Wembley this afternoon by fleet-footed Hungary, who swept to victory by 6-3".
De 'Daily Mail' van 26 november noteerde "Salute to Hungary by England (outclassed and outplayed)" bij een foto van de Engelse spelers die hun Hongaarse opponenten gelukwensten met hun overwinning.
De ganse internationale pers zou ten andere die Hongaarse overwinning op het fiere Engeland zeer gunstig onthalen en appreciëren. Het Golden Team had voetballend Hongarije met branie op de kaart gezet.

In de Hongaarse pers werd voluit de lof bezongen van de prachtige overwinnaars.